Το Θέατρο Τέχνης ανακοινώνει ότι λόγω sold out προσθέτει μια επιπλέον παράσταση για το CRY της Λένας Κιτσοπούλου στη σκηνή της Φρυνίχου την Κυριακή 9 Ιανουαρίου ώρα 20.00
“Cry”, Λένας Κιτσοπούλου
Μετάκληση του έργου της “Cry” που δεν έχει παιχτεί στην Ελλάδα, σε παραγωγή του Théâtre Saint-Gervais και της Compagnie Bleu en Haut Bleu en Bas (Γενεύη)
Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
EXTRA ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΩΡΑ 20.00
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ-ΦΡΥΝΙΧΟΥ
Τα θέματα συζήτησης είχαν επιλεγεί προσεκτικά. Όλοι ήταν αποφασισμένοι να «περάσουν καλά».
Τότε πώς και γιατί «ξέφυγε» έτσι η βραδιά; Πώς χύθηκε όλο αυτό το αίμα; Παντού;
Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου.
Στην κόψη του ξυραφιού, το Cry (κλάμα…; κραυγή…;) διερευνά καταρχάς τα όρια της ευγένειας. Τι συμβαίνει όταν η ευγένεια μας οδηγεί να ανεχτούμε καταστάσεις που δεν αντέχουμε; Πότε ακριβώς πεθαίνει η ευγένεια και γεννιέται η βία; Μια πρώτη εκδοχή του Cry ανέβηκε το 2017 στην Γενεύη, ύστερα από ανάθεση του Θεάτρου Saint-Gervais και της θεατρικής εταιρίας Bleu en Haut Bleu en Bas με έδρα την Ελβετία, στην Λένα Κιτσοπούλου. Στις 3 Δεκεμβρίου 2021, η νέα εκδοχή του Cry ανέβηκε στη Γενεύη με ανανεωμένη διανομή και έρχεται στη Φρυνίχου στις 7 & 8 Ιανουαρίου 2022, μόνο για 2 παραστάσεις. Επιπλέον, προστίθεται και τρίτη παράσταση στις 9 Ιανουαρίου και ώρα 20.00 λόγω sold out.
Το Cry δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια περίπου εδώ στην Γενεύη, σε αυτό εδώ το θέατρο, μέσα σε ένα πολύ γρήγορο πλαίσιο, όπου γράφτηκε και παίχτηκε μέσα σε δέκα μέρες. Τώρα, τρία χρόνια μετά, ξαναζωντανεύει, αναδημιουργείται, αναπλάθεται, αναπτύσσεται, του δίνεται τέλος πάντων εδώ στο ίδιο θέατρο μεγαλύτερος χρόνος ετοιμασίας, οπότε έχει τη δυνατότητα να δυναμώσει, να φωτιστεί αλλιώς και είμαι και πολύ χαρούμενη που στην τωρινή εκδοχή προστίθεται και η παρουσία του Νίκου Καραθάνου στην διανομή. Το έργο μιλάει για την απόγνωση και τη ματαιότητα, είναι αυτό που γράφω κάθε φορά γιατί είναι ίσως το μόνο πράγμα που με αφορά τελικά ( ή με πνίγει), απλώς κάθε φορά αλλάζει η σκηνική συνθήκη, προσπαθώ να ανανεώνω τη γλώσσα μου, παίζω με διαφορετικά υλικά, λέγοντας όμως τελικά το ίδιο πράγμα. Γιατί ζούμε; Γιατί υπάρχουμε;